Vrij zijn om te zijn wie ik ben
Leiderschap in woelige tijden
Toen ik begon met coaching, stond ik midden in een storm. Als Directeur Bestuurder droeg ik de eindverantwoordelijkheid voor een organisatie met honderden medewerkers en een miljoenenomzet. Maar onder de oppervlakte woelde het. Er was een onverwacht financieel tekort, een MT dat nog geen team was, een kritisch medewerkersrapport en een onduidelijke samenwerking in een stedelijk netwerk. Alles vroeg om actie, terwijl ik diep van binnen wist dat ik als bestuurder juist rust en richting te brengen had.
Coaching als kompas voor balans en richting
Ik verlangde naar een manier om koers te houden zonder mezelf kwijt te raken. Ik wist: dit vraagt niet alleen om scherpe analyses op inhoud, maar ook om een helder innerlijk kompas. Hoe geef je leiding aan een organisatie als je je eigen plek nog niet volledig hebt ingenomen? En hoe bied je als leider rust, houd je vertrouwen in je mensen en neem je de tijd om een team te bouwen, terwijl de buitenwereld roept om daadkracht en snelle resultaten?
Een van mijn RvT-leden, die zelf goede ervaringen had met Carla, wees mij op haar. Dat gaf meteen vertrouwen. En toen ik haar ontmoette, wist ik waarom: haar warmte, humor en scherpe analyses gaven mij direct energie.
Van het heilige moeten naar authentiek leiderschap
In de coachgesprekken — en later in The Women’s Leadership Program — ontdekte ik hoe diep het patroon van ‘het heilige moeten’ in mij verankerd zat. Mijn doelgerichtheid en sterke werkethos hadden me ver gebracht, maar overschaduwden ook de delen van mij die juist wilden voelen, vertragen en genieten.
Het inzicht dat genieten mag, dat vertrouwen een keuze is en dat rust niet gelijkstaat aan stilstand, was voor mij een keerpunt. Ik begon meer te luisteren naar mijn gevoel en die inzichten uit te spreken. Eerst voorzichtig, later steviger. In het MT, in gesprekken met medewerkers, in het stedelijk netwerk. En wat ik merkte, verraste me: mijn stem werd niet alleen gehoord, maar ook gewaardeerd.
Ik ontdekte dat ik minder druk hoef te zetten om beweging te krijgen. Juist door ruimte te geven, komt ontwikkeling op gang.
Wat voor mij nog als een onverwachte doorbraak kwam, is dat ik minder bang ben geworden voor kritiek.
Waar ik vroeger direct een verhoogde hartslag voelde en het ervoer als afwijzing of ‘niet goed genoeg’, kan ik er nu met meer mildheid naar kijken. Natuurlijk vind ik het nog steeds vervelend als iets beter had gekund, maar ik luister er rustiger naar. Ik maak nu eenmaal fouten, en dat hoort erbij. Dat besef maakt dat mensen me ook meer durven aan te spreken, en dat ik er zelf actiever naar vraag. Het voelt lichter en eerlijker, zowel voor mij als voor mijn omgeving.
De winst
Langzaam maar zeker veranderde er iets fundamenteels. Niet de wereld om mij heen, maar de manier waarop ik die ervaar. Vandaag voel ik me vrijer: vrij om alle kanten van mezelf in te zetten, vrij om keuzes te maken en mijn stem te laten klinken zonder ruis.
Mijn omgeving ziet een leider die met rust en stevigheid richting geeft. De Raad van Toezicht waardeert mijn koers, binnen het MT word ik gezien als iemand van wie ze leren, en mijn team ervaart dat ik minder druk zet en juist meer ruimte geef voor ontwikkeling. Ook in het bredere netwerk klinkt mijn stem vaker door — en met meer gewicht. Zelf ervaar ik vooral rust en stevigheid.
Waar ik het meest trots op ben? Dat ik mezelf goed genoeg vind. En dat ik in mijn rol meer vrijheid ervaar.
Mijn advies aan andere vrouwelijke leiders
Aan vrouwen die nu op eenzelfde kruispunt staan als ik destijds, wil ik meegeven:
“Gun jezelf de ruimte om opnieuw te kijken. Naar je patronen, je interacties, je leiderschap. Het levert je vrijheid op. Vrijheid om te zijn wie je bent en te zeggen wat je te zeggen hebt. Dat maakt niet alleen je werk makkelijker, maar ook je leven lichter.”
Carla’s blik op dit coachtraject
Wat mij in Marjolein raakte, was haar diepe verlangen om rust en helderheid te brengen, juist in een tijd waarin de organisatie in woelig vaarwater was gekomen. Ze had alle reden om harder te gaan rennen, maar koos in plaats daarvan voor reflectie. Voor even stilstaan. Voor bewust onderzoeken wat er werkelijk nodig was — in de organisatie én in haarzelf.
Ik zag hoe ze stap voor stap meer ging vertrouwen op haar reflectieve blik en op de intuïtieve kanten van zichzelf. Het effect was zichtbaar: niet alleen in de vrijheid en rust die zij zelf ervoer, maar ook in hoe haar MT en stakeholders anders op haar reageerden.
Wat mij ontroerde tijdens de coaching was dat haar gevoel van ‘ik ben niet goed genoeg’ begon te smelten, en dat daar mildheid voor in de plaats kwam. Dat heeft ook voor de mensen om haar heen een groot verschil gemaakt. Ze is minder bang geworden voor kritiek. Waar ze dat vroeger snel ervoer als afwijzing of als bevestiging van ‘het is niet goed genoeg’, compleet met een verhoogde hartslag, is dat nu weg. Natuurlijk vindt ze het nog steeds vervelend als iets beter had gekund, maar ze luistert er opener naar, met meer mildheid naar zichzelf. Ze mag meer mensen zijn, en fouten maken hoort daar ook bij. Het mooie is dat mensen haar nu ook meer durven te zeggen wat ze zien, en dat ze er zelf actiever naar vraagt.
Wat ik in Marjolein bewonder, is dat ze midden in de complexiteit van een grote bestuurlijke rol bewust kiest om te vertragen en te reflecteren. En dat ze de moed heeft om haar kwetsbaarheid te laten zien. Juist dat maakt haar zo effectief en authentiek.
